Samen met KWB Weerde en AZIZ (Asielzoekers Integratie Zemst) doorliepen we op een koude zondag in januari het volledige proceduretraject van asielzoekers.  De wirwar van regels en procedures waren voor ons op minder dan één dag afgehandeld, maar zij zelf doen er spijtig genoeg véél langer over: tussen de dag van de aanvraag en de dag van de erkenning (of afwijzing) kunnen meerdere jaren liggen. En toch mochten wij luisteren naar jonge mensen die de moed niet opgeven, ondanks de grote onzekerheid over hun toekomst. Zo was er de jongen die op z'n

13^de samen met z'n familie vluchtte uit Afghanistan, onderweg zijn familie kwijtraakte, in Brussel belandde en wonder boven wonder zijn ouders terugvond. In uitstekend Nederlands vertelde hij dat hij ondertussen 18 geworden is, Humane Wetenschappen studeert en later Rechten wil doen. Zonder erkenning mogen hij (en zijn ouders) niet werken of een rijbewijs halen. Studeren mag gelukkig wel, net als sporten: hij oefent om een marathon te lopen! Zijn motivatie om te integreren en zijn levenshouding dwingen ons respect af.

Wanneer de overheid opvang van asielzoekers minimalistisch interpreteert vanuit  een angst voor een te grote toestroom of voor binnensluipende terroristen, nemen burgers het over : concreet, efficiënt en vooral menslievend en gastvrij. Vrijwilligers van Vluchtelingenwerk Vlaanderen zorgen voor dagelijks brood met soep en geven info in verstaanbare taal. Wat verderop in de Sint-Rochuskerk van pastoor Hugo ruilen mensen hun versleten schoenen voor nieuwe en krijgen ze kleren tegen de vrieskou. In de crisiswinter van 2015 werden de kerkstoelen elke avond aan de kant geschoven voor 100 matrassen! Een vriendelijk ' hotel ' met één klein ongemakje: er was slechts 1 lavabo en 1 toilet. Niemand heeft ooit geklaagd.

Wanneer mensen de gevaarlijke oversteek van de Middellandse Zee overleefd hebben, vallen ze aan land toch nog vaak ' uit de boot'. Pastoor Daniel Alliët helpt hen overeind en slaat letterlijk tenten op in zijn Begijnhofkerk. Zijn reeds jarenlange inzet voor zowel nieuwe als uitgeprocedeerde asielzoekers blijft tomeloos. Hij woont en leeft samen met 6 van hen in een gemeenschapshuis in Molenbeek. Daniel en zijn kerk zijn een thuishaven voor vele kansarmen. Petje af voor deze kranige zeventiger.

Door een achterstand van 13.000 dossiers bij de ambtenaren duurt het verblijf in het Klein Kasteeltje of in opvangcentra - verspreid over ons land - veel te lang. Je bent bij de 'gelukkigen' als je zoals de asielzoekers van Zemst in een Lokaal Opvang Initiatief terecht komt, waar het persoonlijker is en je meer privacy hebt. Maar spijtig genoeg  wachten ook deze mensen reeds hun derde jaar op een uitspraak en leven ze gescheiden van hun familie in Afghanistan en Syrië.

Wij werden op het eind van de dag beloond met kramiek en chocolademelk? wij hopen dat de Afghaanse jongen, de asielzoekers van Zemst en elders op het eind van hun lange procedure beloond worden met een verblijfsvergunning.

Ondanks de schrijnende situaties zagen we die dag vooral moed, hoop en veerkracht. We ervaarden de mens op zijn best!

?